فصلنامه اشارات - شماره 76

امید/امید مهدی نژاد

شهر، فراموشخانه ای است سرد و سیاه. وسعتی است سیمانی، تهی از نور و لبخند و آینه.

شهر، مجال تنفّس را از خاک و آدمی ربوده است؛ الهی، به آبادی فطرت مان برگردان.

کبوترهای خاکستریِ شهر، راهی به آسمان آبی پرواز ندارند و سقف پروازشان را ارتفاع پشت بام ها معیّن می کند. بهار رفته است و کوچه سرشار از صدای زرد کلاغ هاست؛ الهی،

دریچه های آسمان معنا را به روی جانمان مبند.

آسمان، قطره های باران را از خاک تشنه دریغ می کند و آفتاب، بی پروای تمدّن جدید، پوست روحمان را سوزانده است؛ الهی، ابری از اقیانوس هدایتت بفرست تا درمان لب تشنگی جانمان

را بر این خاک شوره ببارد.

پرستوهای مهاجر رفته اند و در دیار بهار مأوا کرده اند، برگ های خشک، یکایک ریخته اند و سوز سرمای سیاه زمستان، تن برهنه درختان را سوزانده است؛ الهی، کَرَم کن و بهار رفته را برگردان.

پنجره ها قاب تماشای غروبی ابدی شده اند و مشرق انتظار، بی حضور روشن خورشید، روزهای سیاهی را پشت سر می گذارد و شب بر تمام آینه ها سایه افکنده است؛ الهی، ما را به حضرت صبحی تازه مهمان کن.